ارث بری زوجین از یکدیگر
زوج و زوجه از افرادی هستند که همیشه و تحت هر شرایطی از سهم ارث خود برخوردار می‌شوند و هیچ وارث دیگری نمی‌تواند آن‌ها را به طور کلی از ارث محروم کند. اما وجود فرزند برای متوفی می‌تواند میزان سهم آن‌ها را از حداکثر به حداقل کاهش دهد. شرط تحقق ارث بین زوجین این است که زوجیت آن‌ها دائمی باشد. بنابراین در ازدواج موقت رابطه‌ٔ ارث بری وجود ندارد. سهم زوجه مشخص و معین است. اگر زوج فرزند نداشته باشد، یک چهارم از ترکه‌ٔ او سهم زوجه است و اگر فرزند داشته باشد یک هشتم متعلق به زوجه است. اگر زوج، همسران متعدد داشته باشد، این سهم الارث بین تمام همسرانِ متوفی به صورت مساوی تقسیم می‌شود. بر اساس ماده ۹۴۳ قانون مدنی، اگر شوهری همسر خود را طلاق بدهد و این طلاق رجعی باشد، و هر کدام از زن و مرد در مدت عده از دنیا برود، همسری که در قید حیات است از او ارث می‌برد. در طلاقِ بائن که در آن امکان رجوع نیست، ارث بری محقق نمی‌شود. ماده ۹۴۴ قانون مدنی حالتی را بیان می‌کند که مردی دچار بیماری است و همسرش را در زمان بیماری طلاق می‌دهد و ظرف یک سال از تاریخ طلاق به دلیل همان بیماری فوت کند، و زوجه در این مدت ازدواج نکرده باشد، از مرد بعد از فوت او ارث می‌برد، حتی اگر طلاق بائن باشد. این امر برای حمایت از حقوق زوجه است چون ممکن است مرد برای اینکه نخواهد سهمی از ارث به همسرش برسد، قبل از فوت خود او را مطلقه کند.
زوجه از تمام ترکه‌ٔ متوفی ارث می‌برد مگر از اموال غیرمنقول – اموالی که جز با خرابی خود مال یا محل مال قابل جا به جایی نیستند- که زوجه از قیمت آن‌ها ارث خواهد برد. اگر غیر از زوجه وارث دیگری نباشد، زوجه فقط به اندازه‌ٔ سهم خود ارث می‌برد و بقیه‌ٔ اموال زوجِ متوفی به استناد ماده ۹۴۹ قانون مدنی، در حکم اموال بلاوارث است که مطابق قانون در مورد آن عمل خواهد شد. اما اگر زوج تنها وارث زوجه‌ٔ متوفی باشد، تمام اموال زوجه را به ارث می‌برد.
